Erzurum’da irili ufaklı 650 kahvehane var. Evet, yanlış duymadınız. Altı yüz elli. Şehirde işsizliğin, atıl potansiyelin ve sabah sekizde çay kokusuyla açılan kapıların sessiz tanığı tam 650 mekân…
Bazı şehirlerde sanayi bacaları tütüyor, bizde çaydanlıklar.
Her mahallede en az bir tane kahvehane var; kimisinde okey taşları tıkır tıkır işler, kimisinde tavla zarları umutla atılır. Aslında her zar, işsizlikle alınan küçük bir intikam gibidir.
“Bugün de olmadı ama en azından üçlü kapattım” diyen bir şehir hayal edin.
650 kahvehane neyin göstergesi?
Ekonomik dinamizmin değil elbette. Bu sayı, Erzurum’un genç nüfusunun enerjisini üretime değil, vakit öldürmeye yatırdığının bir işareti.
Bir kentin kahvehane sayısı, aslında istihdam grafiğinin tersinden okunuşudur. Bizde fabrika sayısı azaldıkça, kahvehane sayısı artıyor. Ekonomideki “kapasite kullanım oranı”nı, çay ocaklarının doluluk oranından ölçer hale geldik.
Kahvehaneler, bu şehrin “işsizlik ofisleri”dir.
Her gün aynı yüzler, aynı bardaklar, aynı sohbetler...
Bir yanda “bugün de iş çıkmadı” diyen gençler, diğer yanda “devlet bir el atsa” diye iç çeken emekliler...
Bir şehirde üretim yoksa, kahvehane üretir: laf, umut, hayal…
Belki de Erzurum’un en güçlü sektörü artık sohbet sanayisidir.
Ama bir gün olur da, kahve kokusunun yerine atölye, fabrika, ofis ve üretim tesislerinin sesi karışırsa şehrin havasına…
İşte o zaman “çay parasını” değil, emeğin değerini konuşuruz.
Kalın sağlıcakla..